සිංහලයා මෝඩයා ...?

සිංහල රාජ්‍යයේ (දැන් ලාංකික) පැවැත්මට කණකොකා හැඬූයේ 15 වන සියවසේ පෘතුගීසි කඩාවැදීමත් සමඟ ය. එතැන් සිට ගෙවී සියවස් 4 ½ක පමණ කාල පරාසය තුළ මෙරට සාම්ප්‍රදායික සමාජ දේශපාලන පඳනම බිඳ දැමීමට ආක්‍රමණිකයා සමත් විය. ආචාර ධර්ම උඩුයටිකුරු කෙරිණි. සාරය අසාරය ලෙස නිර්වචනය කෙරිණි. අසාරය සාරය ලෙස භෞතීස්ම කොට කිරුළු පළඳන ලදි. වසර දහස් ගණනක් ඈතට දිවෙන පෞඪ ඉතිහාසය නොදන්නා, සිය අතීතය වර්තමාන දීනත්වයට අනුව අවප්‍රමාණ කොට ඊට සිනාසෙන හීනමානයෙන් පීඩිත සිංහල රොඩ්ඩක් නිර්මාණය කිරීමට තරම් ආක්‍රමණිකයා සූක්ෂම විය.

ඒ අනුව අද අප ආර්ථික දියුණුව අනුව පහළ මට්ටමක සිටින හෙයින් අතීතය ද එසේ විය. අද විදේශාධාරයෙන් දිවි ගැට ගහගන්නා සිංහලයා සිතන්නේ පෙර කල සිය මුතුන් මිත්තන් ද ලොව පුරා හිඟමනේ ගොස් දිවි සරි කරගත් බව ය. අඩු තරමේ එකල යාන්තම් දිවි සරි කරගත්තා මිස කිසිදු සශ්ශ්‍රීකත්වයක් නම් නොතිබිණි. එදවස රාවනා නමින් අප මුත්තෙක් මෙරට රජ කළ බවත් ඔහුට දඬුමොනරය නම් ප්‍රාථමික ගුවන් යානයක් තිබූ බවත් පැවසීම අද සිංහලයාට විහිළුවකි. සිය අතීත ශ්‍රී විභූතිය දැන ඔකඳ වන්නා ඒ අයට මෝඩයෙකි. අඩු තරමේ එම ‍ෙඑතිහාසික පුවත එන්නේ ඉන්දිය කාව්‍යයක් වන රාමායනයේ වීමවත් මේ අයගේ මනස අවදි නොකරන්නේ ඇයි?



හේතුව සක්සුදක් සේ පැහැදිළි ය. ඉතා සූක්ෂම ලෙස මෙරට සාම්ප්‍රදායික හර පද්ධති අකාමකා දැමූ ආක්‍රමණිකයා, සිංහලයා සිය ජාතියේ මුල්වලින් ගලවා පර සක්වළ ගැසී ය. ආතක් පාතක් නැති සිංහල රොඩ්ඩට සිය රට දෙයට ගරහන්නත් පර දේ අගයන්නත් හුරු කෙරිණි. ඒ නිසා ඔහු අද යම් බඩුවක් මිලට ගන්න වෙළඳ සැලට ගොස් “මේක ලෝකල්නේ ” කියන්නේ දේශීය බඩුවක් යන අරුතට වඩා බාල බඩුවක් යන අරුතිනි. නැතිනම් දේශීය වීම ම බඩුව බාලවීමට හේතුවකි යන මුස්පේත්තු ආස්ථානයේ ලැඟගෙන ය. ඒ නිසා අද අපි තැඹිලි වල්ලට පා තබා ගෙන කොකාකෝලා බොමු. ගමේ වැල වරකා කුණු වී යද්දි කොළඹින් ඇපල් ගෙන ගමේ යන්නෙමු.

මේ තත්ත්වයට අප පත් කළේ ක්‍රමානුකූලව ය. ඒ සඳහා අපේ සිරිත් විරිත් හුරුපුරුදු ඇබ්බැහිකම් මැනවින් ප්‍රයෝජනයට ගැනිණී. අපේ කතන්දර සම්ප්‍රදාය භාෂාලංකාර පවා ඒ සඳහා කලමනාකරණය කළේ කෙතරම් සූක්ෂ්මව ද? ඔවුන් අප සරදමට ලක් කළේ “සිංහලයා මෝඩයා කැවුම් කන්න සූරයා” යනුවෙනි. විවිධ කැවිලි වර්ග අතර සිංහලයාට කැවුම් විශේෂ විය. වචනාර්ථය අනුව කන සියල්ල කැවුම් වුව ද සිංහලයාට කැවුම් වූයේ තමන්ට ම අවේනික එක්තරා රස කැවිලි වෙසෙසකි. කොණ්ඩ කැවුම් මුං කැවුම් නාරං කැවුම් පැණි කැවුම් ඉන් සමහරකි. මේ කැවුම් සෑදීමට විශේෂ හැකියාවක් අපේ අම්මලාට තිබිණි. විශේෂයෙන් හුරුබුහුටි ලෙස කොණ්ඩ කැවුමේ හිස හෙවත් කොණ්ඩය මතු කිරීමට මනා සංයමයක් සහ හුරුවක් ඇවැසි ය. ඊට හොබින ලෙස පිටි ඒදා ගැනීම ද ලොකු වැඩකි. මිත්තනියගෙන් මවට මවගෙන් දුවට ලෙස ගලා ආ ඒ දැනුම අද කොතැන ද?

සිංහල ගෙදරක සිංහල අලුත් අවුරුද්ද ඇතුලු සෑම ප්‍රීති උත්සවයක ම මුලට සිටි කැවුම් අද කොහි ද? තිබේ නම් ඒ නොමැති වීමේ අඩුව පිරවීමට පමණි. කැවුම් මෝඩයින්ගේ කෑමකි. ඇතැම් විට කැවුම් කෑම මෝඩවීමට හේතුවක් ද විය හැකි ය. එහෙයින් කැවුම් තව නොබෝ දිනකින් අප අතැර ගොස් කටුගේ නවතිනු ඇත. අපට උරුම වූ ඒ දැනුම අප විසින් ම බාල්දු කර ඉවත දමා අවසන් ය. මන්ද අද තරුණ දියණිවරු කුකරි ක්ලාස් යවන අම්මලා කේක් පුඩිං හැදීමට මිස කැවුම් තනන්ට කියා දේද? දැන් අපට හාල් පිටියෙන් කළ කැවුම් නැතුවාට පාන් පිටියෙන් කළ කේක් ඇත. මඟුලට වෙඩිං කේක් ය. උපන් දින සැමරුමට උපන් දින කේක් ය. නෑගමනට කේක් ය. තේ සාදයට කේක් ය.

අපේ බොහෝ දැනුම් පද්ධති, සමාජ සබඳතා මේ ආකාරයට ම ඉතා සූක්ෂම ලෙස අප ලවා ම සරදමට උපහාසයට ලක් කොට අපෙන් ඈත් කොට තිබේ. අහස සිඹින මහ වෙහෙර සයුර පරයන මහ වැව් කළ අප මුතුන් මිත්තන් සිය සුබ කටයුතු ඇරඹුවේ කිරි බත් වැළඳීමෙණි. එහෙත් කිරි බත් කෑවොත් දැන් සිංහලයාට නින්ද යාලු. මේ දැනුම බිහි කළේ කවුද? කුමන අරමුණකින් ද? එළවලු තෙල් ප්‍රචලිත කරනට පොල් තෙලට එරෙහිව ගෙන ගිය සාවද්‍ය ප්‍රචාරයට වඩා වෙනසක් මෙහි ඇද්ද?

මෙරට සාම්ප්‍රදායික දේශපාලන ව්‍යුහය තුළ ප්‍රාදේශීය ප්‍රභූවරුන් සහ ජනතාව අතර පැවති සබඳතාව සහ ප්‍රභූනට සාමාන්‍ය ජනයා අතර පැවති ගෞරවය විනාශ කොට පාලනය වියවුල් කරනට ‘මහ දැනමුත්තා සහ ගෝළයෝ’ කතාව බිහිවිණි ද? එමගින් ජන ප්‍රධානීන් වෙතින් පැවති ජන ප්‍රසාදය සිය පාලනයට ලබා ගැනීමට ආක්‍රමණිකයා උත්සහ කළේ ද? ආක්‍රමණිකයා සිය රටේ පාලන දේහය සිදුරු කරනු වණ කරනු දුටු නැණැති සිංහලයෙක් ආවේගයෙන් ඔවුනට පරංගියා යයි කීවේ ද?

ඉතා සංකීර්ණ ලෙස මෙරට සමාජ දේහයට බද්ධව ඊට වින කටින එහෙත් අප නොතකා හළ යුතු යයි හැ‍ඟෙන එහෙයින් ම සියුම් ව විමසිය යුතු මෙවන් කරුණු තව බොහෝ ඇත.