සිනාසී හඬමි -2

කෙසේ වුව ද මෙම ප්‍රකාශය තුළ නොකියැවෙන එහෙත් ගම්‍යමාන අරුතක් ද තිබේ. ඒ ජනාධිපතිතුමා බටහිර කඳවුර වෙනුවට එහි ප්‍රතිපක්ෂය වෙත නැඹුරු වන බව ය. එනම් ඉරානය වෙනිසියුලාව චීනය කියුබාව සරණ යන බව ය. ආණ්ඩුවේ විදේශ ප්‍රතිපත්තිය සහ මෑතදී ගන්නා ලද ක්‍රියා මාර්ග සීරුවෙන් විමසීමෙන් මෙහි සත්‍යාසත්‍යතාව දැනගත හැකි ය. ජනාධිපතිතුමා පවසන්නේ බටහිර සරණ ගොස් පලක් නැති බව මිස කිසිවෙක් සරණ ගොස් පලක් නැති බව නොවේ.

මේ ප්‍රකාශය අඩු මිලට තෙල් ටික සිඟා ගැනීමට අහමද් ඉන්නීජා ජනපති රැවටීමට දැමූ ඇමක් දැයි අප දන්නේ නැත. කෙසේ වුව ද අප අවබෝධ කර ගත යුත්තේ කිසිවෙක් සරණ ගොස් පලක් නැති බව ය. තම හිසට සෙවණ තම අතමැ බව ය. බටහිර සරණං ගච්ඡාමි කියා පලක් නොවන බව වටහා ගන්ට වසර 60ක් ගිය රටේ දේශපාලන නායකත්වයට මේ ටික අවබෝධ වන්ට කොතෙක් කල් යා ද? ඉරානය වෙනිසියුලාව චීනය වියට්නාමය රුසියාව ආදී සියලු රටවල් දියුණු වන්නේ සිය රටේ ශක්තිය මත විශ්වාසය තබා සියලු බලවේගවලට මුහුණ දෙමින් උඩුගං බලා පිහිනීමෙනි. එසේ නොමැතිව පරදේශවල පිළිකනු පල්ලේ ළගිමින් ඇමරිකාවේ සහ යුරෝපා සංගමයේ රූකඩ වන ලෝක බැංකුව සහ ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ පදයට නැටීමෙන් නොවේ.



මම ද අධිරාජ්‍ය විරෝධියෙක්මි. එහෙයින් ධනවාදය ලිබරල්වාදය ආදී එහි සියලු මුහුණුවරවලට එරෙහිවෙමි. ඊට එරෙහි වන්නන් හා එක්වෙමි. සමාජවාදී වෙළඳ පොළ අර්ථක්‍රමයක් කෙරෙහි විශ්වාසය තබමි.ඒ නිසා පෙර සඳහන් කළ රටවල් දෙපයින් නැගී සිටින්ට දරන උත්සහය අගයමි. අප ද ඒ මග ගත යුතු බව අදහමි. එහෙත් රටක් ලෙස තීන්දු ගැනීමේදි සුපරික්ෂාකාරි විය යුතු ය.

විශේෂයෙන් අදූරදර්ශි පාලනය නිසා බිඳ වැටුණු අප වන් රටවලට එකවර චීනය රුසියාව ඉරානය මෙන් ඍජු දරදඬු තීරණ ගත නොහැකි ය. මේ වන විට අප යැපෙන්නේ විදේශාධාරවලිනි. ඇඟලුම් කෝටා අහිමි වුවහොත් ලක්ෂ ගණනක් මහ පාරේ ය. ඇල් පෙනෙත්තක් නොනිපදවන රටේ යුද්ධ කරන්නේ ඊශ්‍රායලය චෙක් ජනරජය වැනි රටවලින් මිලට ගත් අවිවලිනි. ඉරානය වන් ඊශ්‍රායලයේ පසමිතුරු රටවලට සමීප වීමේදී එහෙයින් අප වඩාත් සැලකිලිමත් විය යුතු ය.

පන්සිය වසරක් මගේ රට සුරා කෑ මැරයා ගැන මා තුළ පැහැදීමක් නැත. එහෙයින් ඔවුන් විසින් අපට කරන ලද විනාශය විවිධ පැතිවලින් විග්‍රහ කරමි. එමෙන්ම ඒ මහා සූරාකෑම පහසු කර ගනු සඳහාම වුව රට පුරා රේල්ලුව ව්‍යාප්ත කරන ලද බව ද මහා මාර්ග ජාලයක් සැකසූ බව ද කිව යුතු ය. 1948 ආක්‍රමණිකයා රට හැර යන විට ආසියාවේ ආර්ථික සමෘද්ධිය අතින් අපට ඉහළින් සිටියේ ජපානය පමණි. ඒ ද ඩොලරයකිණී. එදවස ජපානයේ ඒක පුද්ගල ආදායම ඩොලර් 89කි. ලංකාවේ 88කි. 1953 රටේ දළ දේශීය නිෂ්පාදිතයෙන් ණය ප්‍රමාණය 9.7%කි. අද 105%කි. එහි අරුත අපේ මුළු ඉපයුම් ප්‍රමාණයට වඩා ණය ප්‍රමාණය වැඩි බව ය. අප උපයන සෑම රු. 100ක් ම තවත් රු. 5ක් සමග ණය පියවීමට යැවිය යුතු බව ය. මේ රටට ආක්‍රමණිකයා මෙන් ම විනාශයක් අපේ පාලකයන් ද කර තිබන බවට තවත් සාක්ෂි කුමට ද? 1977 ධර්මිෂ්ට සමාජය නමැති සුරුවමේ ඔතා විවෘත ආර්ථිකයට රට බිලි දුන් පුණ්‍ය පිතෘට පිං සිදුවන්ට අද උද්දමනය 30%ට මදක් අඩු ය. 1975 එය 5%කි.

මේ සියල්ලෙන් ගම්‍යමාන වන්නේ පරදේශ පසුපස යාමෙන් පලක් නොවන බව ය. අහමද් ඉන්නීජා සමග ඡායාරූප ගෙන මග දෙපස තොරණ ගැසීමෙන් පලක් නොවන බව ය.අප ද අපේ රටේ ශක්තිය මත විශ්වාසය තබා ඉදිරියට යා යුතු බව ය. එහෙත් ඒ බව පාලකයන් මැනවින් තේරුම් ගත් බවෙක් නම් නොපෙණේ. සැබවින්ම ඒ ගැන සිතන විට නාඬා බැරිය. එහෙයින් හඬමි.